Beeld of perceptie van God

Iedereen heeft wel van God gehoord en iedereen heeft een beeld van God gecreëerd door ervaring, door vertellen, door religie, door opvoeding of door ontkenning. Wat je ook doet of hebt gedaan, er is een perceptie. Of deze vanuit jezelf komt is een totaal andere vraag. Misschien herken je wel iets van wat ik hier zeg. Maar, omdat een ieder zijn eigen Godsbeeld heeft, wil ik het mijne daarover met je delen. Het is best een heel verhaal geworden. Hoop dat je er iets aan kunt hebben. 

Natuurlijk moet ik dan beginnen met mijn jeugd. Mijn moeder was protestants opgevoed en mijn vader gereformeerd. Dus zijn ze in de gereformeerde kerk getrouwd. Al hun drie kinderen zijn daar ook gedoopt. De eerste is na een paar maanden overleden en heeft een kerkelijke uitvaart gehad. In mijn prille jeugd heb ik zijn grafje nog gezien, toen mijn moeder daar een bezoekje aan bracht. 

 

Mijn lagere school heette " De eerste school met de bijbel" en was gereformeerd. We kregen bijbelse geschiedenis en moesten psalmversjes leren. Ook ging ik naar de zondagsschool waar mijn moeder mooie bijbelverhalen vertelde. De zondagsschool was meer voor kinderen die niet kerkelijk waren en een mogelijkheid om hen toch iets te vertellen over Jezus. Dat past ook in onze Christelijke cultuur. 

 

Mijn vader was een hardwerkende man en vond het wel fijn om met regelmaat andere dingen te doen op de zondagen dan naar de kerk te gaan. Hij had zijn rust nodig. Mijn moeder volgde hem hierin om ook de diensten te verzuimen. Uiteindelijk werden mijn ouders van de kerk afgesneden, omdat ze volgens de kerkenraad niet vaak genoeg de diensten bijwoonden. Ik was zo rond de 8 of 9, en weet nog goed dat mijn vader erg boos was op de kerkenraad. Hij vond dat deze voor God speelden. Het gaf een diepe kras in zijn perceptie over God en moest er ook niets meer mee te doen hebben. 

 

Zelf vond ik het wel vervelend allemaal, als jong kind, dat door zijn omgeving als zondaar werd gezien, omdat ons gezin afgesneden was van god's kerk. Er werd en wordt veel geoordeeld. Toen en nog steeds. Maar het oordelen van mensen is natuurlijk niet alleen gebonden aan een religie. Toen was het nog; 'niet meer naar de kerk, dan ook niet naar de hemel'. Je werd vervloekt en verketterd en gebruikt om de achterblijvers bang te maken met de boodschap om vooral bij de kerk te blijven. 

 

Ik groeide op zonder kerk en was vrij om te gaan en te staan op zondagen waar ik maar wilde. Ook een fijn gevoel. Ik kon naar de disco en laat thuis komen. Mijn ouders lieten mij helemaal vrij. En mijn beeld van God? Voor mij was het genoeg dat ik wist dat er iets was en verder hield het me totaal niet bezig. Daar was het de tijd nog niet voor. 

 

Gesprekken over religie waren er nagenoeg niet in ons gezin. We hadden de vrijheid om naar de disco te gaan en te doen wat we wilden. Die vrijheid was fijn en gaf de mogelijkheid om verder te kijken en contacten te hebben die ik zelf wilde. In het toen binnenkerkelijke was dit veel meer beperkt. 

 

Rond mijn 18e  kwam ik een lagere school klasgenoot tegen in de disco. Zij was nog gebonden aan de kerk en ging tegen de wil van haar ouders toch naar de disco. We vonden elkaar wel leuk en kregen vaste verkering. Maar zij hoorde nog bij die kerk. Eens zei ze tegen mij dat als ze moest kiezen, ze voor God zou kiezen en niet voor mij. En de god was de kerk. Een stenen gebouw waar mensen bijeen kwamen in de 'heilige' diensten. Even simplistisch verwoord. Mijn perceptie over God was niet veranderd en het stenen gebouw, met mensen daarin, hoorde daar ook bij. Ergens wist ik dat er meer is voor alle mensen. Dit vertrouwen en gevoel ken ik mijn hele leven al. Ik zie het als een gave van God waarmee wij allen begiftigd zijn. Alleen voor de een makkelijker mee te integreren dan de ander. 

 

Ik was bang haar te zullen moeten missen en schikte me door te besluiten om naar de lessen geloofsbelijdenis te gaan. Met tegenzin, maar had de gedachte dat het ooit allemaal wel goed zou komen. Als we maar bij elkaar waren. Verliefdheid kan veel brengen en veel verbergen. We deden uiteindelijk onze belijdenis, dat is een gelofte aan de kerk om deze trouw te blijven. Het deerde me niet en het voelde gemengd. Er waren ook mooie contacten en veel humor. Ook totaal het tegenovergestelde. Maar dat is overal zo, en hoeft niets met een kerk te maken te hebben. Ik wist al van een verschil tussen geloof en kerk. 

 

Later zag ik dat ouders hun kinderen wel indoctrineerden om geloofsbelijdenis te doen. Er werd druk uitgeoefend op kinderen binnen die kerk. Kinderen hebben altijd de nijging om het hun ouders naar de zin te maken. Ze willen graag lief zijn en lief gevonden worden door hun ouders, ook al beseffen ze dat nog niet. Maar ook de ouders beseften niet geheel waar ze mee bezig waren. Zo ik het nu zie. Ook ben ik zelf een van die ouders geweest. Want we kregen drie kinderen en die zijn allen gedoopt en kerkelijk opgevoed. Nooit 'streng' maar toch wel vrijheid belemmerende indoctrinaties voor de kinderen waar we toen geen notie van hadden. 

 

Langzaam kwam er bij mij een breuk tussen kerk en God. Mijn perceptie over God ging veranderen door bijbelteksten zelf te interpreteren. Door te willen snappen wat Jezus nu echt bedoelde. Iets klopte niet tussen wat de dominee preekte en wat er echt geschreven stond. Ik ontdekte, omdat ik ook een gereformeerd blad las, dat geloof, kerk en God door de bril van het gereformeerde werd gekneed. Dat maakte me best boos. Ik vond het misleiding maar hield dat voor me. 

 

"Hoe is uw relatie met Jezus", was een vraag die ik toen menigmaal stelde. Het antwoord was vaak; ' ik ga twee keer per zondag naar de kerk en doe mijn geldelijke offers'. Mijn volgende vraag; 'hoe is uw relatie met Jezus als er geen kerk en geen geldelijke offers meer mogelijk zijn?'. Lange lange en soms een hele lange stilte die volgde. God kon even Zijn werk doen zonder de kerkelijke indoctrinatie. Zo ik dat nu kan zien. Tijdens het stilte moment kwam er menigmaal emotie waardoor de stilte voort kon duren. Hoe waardevol stilte dan kan zijn. 

 

Onze kinderen deden ook allemaal hun belijdenis. Natuurlijk ook met de nodige druk die er altijd is binnen een dergelijk religieus milieu. Mijn ontwikkeling kwam vooral in een versnelling door de vier jarige studie 'geestelijk genezer' die ik toen deed. We waren met 17 studenten die allen een religieuze achtergrond hadden. Veel colleges waren op de zondagen. Ik kreeg er enorm veel geestelijk voedsel. En, met regelmaat bad een docent het 'onzeVader'. Ik voelde me helemaal thuis en mocht helemaal mezelf zijn en mijn eigenheid ontdekken. 

 

Het cement tussen religie en mijn ontwikkeling werd wegwaaiend stof. Er was voor mij geen connectie meer die groot genoeg zou zijn om lidmaatschap van de kerk te handhaven en uiteindelijk heb ik mij uitgeschreven. Ook dat zie ik als een voor mij losmakend ritueel. Het gaf me een heerlijk gevoel toen de brief klaar was en nog eens toen ik deze postte. Mijn echtgenote deed hetzelfde op een later tijdstip. Mijn perceptie over God was liefdevol gegroeid. Maar het woordje "God" associeerde ik nog steeds met religie. Ik maakte er de gewoonte van om het te ontwijken door woorden zoals 'Bron of liefde' te gebruiken. Daarover later meer.

 

Na meer dan 30 jaar goed huwelijk, moesten onze wegen toch scheiden. Dat kon het beste om niet meer samen te zijn. De liefde, zo ik dat voel, is nooit weg geweest en nog niet. 'Liefde' heeft in dezen een veel diepere betekenis gekregen. Ook onze perceptie over 'liefde' is geïndoctrineerd en vooral bezoedeld. Wanneer we dat kunnen beseffen, is het onoverkomelijk dat de relatie met God sterker is geworden. God is liefde. Liefde is niet God.

 

De kinderen waren allen al de deur uit maar toch heeft een scheiding een enorme impact voor een gezin. Soms moeten er pijnlijke beslissingen genomen worden om verder te kunnen leven. Of om de pijn te kunnen zien en te omarmen. Het geeft dan weer geestelijke rijkdom. Ik spreek natuurlijk voor mijzelf. Het los kunnen laten maakt ook vrij, in vele opzichten. Het ontdekken van onvoorwaardelijke liefde maakt dat de perceptie over God weer een andere, diepere dimensie krijgt. Een mooie aanvulling hierop kan dit artikel zijn. Je komt dichter tot God door het volgende angsten te leren loslaten: woede, jaloezie, hebzucht, begeerte, trots, ego, onwetendheid, twijfel en de vele combinaties hiervan. Een hele weg maar mogelijk. Doe één stap naar God en Hij doet er tien naar jou.

 

Godskennis is zelfkennis en zelfkennis is Godskennis. Er kunnen onnoemelijk veel blokkades tussen zitten. Ze zitten er om je kennis in liefde te vergroten. 

  

Kerkelijk werd ik actief als diaken. Je hebt ouderlingen die meer het pastorale doen en de dogma's bewaken en diakenen die hulp verlenen bij gezinnen of mensen die het financieel moeilijk hebben. Mooi werk om te doen! Het persoonlijk contact met mensen vond ik prachtig. Het was ook fijn om die mensen te kunnen helpen om ze op weg te helpen, ze weer op de financiële rails te brengen. Dat ging gepaard met hun besef van eigen waarde en eigenheid. Goede keuzes te maken. Ik was eigenlijk vooral pastoraal bezig en vond geld in dergelijke situaties niet het aller belangrijkste. De Goddelijke universele wet van oorzaak en effect berouw vergeving diende zich al een beetje aan. Die wet gooit je terug op je eigen verantwoording en is zuiver vol met waarheid. Niemand is verantwoordelijk voor je trauma's je bent zelf verantwoordelijk deze op te lossen. Dat kan alleen met Gods hulp. Gewoon vragen om die hulp.

 

Mijn gebed was eenvoudig, voordat ik op huisbezoek ging: "Vader laat mij een instrument van Uw liefde Zijn". Het voelde altijd heel goed om dat te vragen. Ik werd er blij van. Nu weet ik dat het totaal vertrouwen was om het goede te zeggen, te voelen en te doen. Mijn acties waren altijd liefdevol. Het maakt me blij dit te kunnen schrijven. Nooit heeft iemand vanuit de kerk lelijk tegen mij gedaan. 

 

Door de huisbezoeken werd mijn perceptie over God nog veel meer bijgeschaafd en ging ik steeds meer beseffen dat mijn interpretatie over wat Jezus vertelde in de bijbel, de meest liefdevolle, en daardoor juiste was. Het cement tussen religie en 'geloof' was aan het vergruizen. 'Geloof' werd, zo ik nu besef, steeds meer een innerlijk weten. 'God is liefde' Maar liefde is niet God. 

 

 

 

Dat brengt me weer over de ervaring die iedereen heeft over 'God', zoals ik dit artikel begon. Als er God is dat is er ook niet God. Als er liefde is dan is er ook niet liefde. Hier op aarde kan het een niet bestaan zonder het ander, omdat we nog niet zo ver zijn. Ik ontdekte dat ik het woordje 'God' , wat natuurlijk een naam is, ontweek en waardoor dat kwam. Nu, dat had te maken met mijn religieus verleden en mijn sluimerende 'kwaadheid' daarover. Zo ontdekte ik over mijn gevoel hierover. Ook was ik vooral kwaad op mijzelf.

 

Dus Klaas de naam "God" maakt je boos door wat religie ermee heeft gedaan in jouw perceptie? Ja! Dan is het ook een belemmering voor je om die naam openlijk en onbezoedeld voor je zelf te gebruiken? Eh ja! Heeft het dan voor jou te maken met je verleden over kerk, religie, oordelen en alle ellende die je gezien en gevoeld hebt? Ja! Da's mooi Klaas, dat je dit nu kunt zien, en wat maakt dat je er nu aantoe bent om dit te kunnen zien lieve Klaas? Dat ik het los mag laten? Ja! Toen landde het in mijn hart en bracht emotie. Het trauma over de naam 'God' was ineens geheeld. De belemmering is weg waardoor het zicht nog beter wordt. God is iets ongrijpbaars waar de mens een naam aan heeft gegeven. In die naam is het meteen gevangen in menselijke concepties die niets met waarheid te maken heeft. De waarheid en liefde zijn één. 

 

Theologie is het creëren van eigen beelden over God maar niet de waarheid over God. Dat is, goed gezien, arrogant.  Zie de resultaten hiervan op deze aarde. Het ontwikkelen van een eigen concept over God. Gods waarheid is altijd liefde. Niet menselijk te vangen in een naam of een beeld, grootte, breedte, diepte, hoogte, tijd, dood of leven. De mens wil alles onder controle en is daardoor maar al te vaak niet verbonden. Controle valt namelijk ook onder angst. Vertrouwen heeft meer connectie met God en haar universele natuur wetten van liefde. 

 

Zo zijn we allen een creatie van God, zeker onze ziel. In het menselijke verleden zijn er heel veel invloeden van niet God binnen geslopen door misleiding. Misleidingen met de bedoeling ons verder van onze schepper af te brengen en ons meer te laten hechten aan iets kunstmatigs, en materialisme dat daar ook onder valt. zodat we onder controle gehouden kunnen worden. Daar heeft religie een enorme macht ontwikkelt met als grootste wapen de angst. Vanuit die kerk gezien zou dit artikel 'ketters' zijn. Nog niet zo lang gelden zou ik hiervoor op de brandstapel eindigen. Althans mijn lichaam. Niet mijn ziel. En op mijn pad ben ik inderdaad veel verkettert, tot op de dag van vandaag omdat ik het platgelopen pad niet bewandel. Heerlijk! Het is een pad dat ik al ken. 

 

Dat brengt mij toch even bij de Katharen waar ik over zou schrijven. Deze zijn allen verbrand als ketter. Het waren broeders en zusters van ons in liefde, en die liefdevolle God. Van niet God mochten ze niet verder leven op deze aarde omdat de angst het meest angstig is over angst. Op mijn avontuur op weg naar zuid Africa, zal ik het gebied in zuid Frankrijk aandoen, waar de Katharen geleefd hebben.

 

In het jaar 1321 is de laatste verbrand. Zijn laatste uitspraak was; over 700 jaar zal de laurier weer bloeien. De laurier werd vaak gebruikt als hoofdkransje met een diepere betekenis. De Katharen werden de zuiveren de serenen genoemd. Ze waren Christenen zonder kerkelijke dogma's. Dat vond de kerk niet goed omdat de Katharen daardoor buiten hun controle vielen.  

De Katharen geloofden dat de oud testamentische god, die van zichzelf zegt een jaloers en wraakzuchtige god te zijn, nooit de vader van Christus zou kunnen zijn. De paus van toen op de vraag van een legeroverste die vroeg; in de omsingelde stad zijn ook de onzen aanwezig. Wat moeten wij doen? Dood ze allen, god weet wie de zijnen zijn. Wie is die god? De Roomse kerk dient een heel andere god. Een god die van jaloers is en wraakzuchtig. Dat is dus nooit de Vader van Jezus en jouw of mijn Vader. Hierover kan ik nog zeker 10 bladzijden schrijven maar daar is dit artikel niet voor. 

 

Ik zal net zo lang in het Katharen gebied blijven totdat ik alles heb bezocht wat met de Katharen te maken heeft. Ook zal ik mensen spreken die op mijn pad komen. Je kunt mij volgen op Youtube via mijn Vlog met de naam "Krazyklaas". Mijn voornemen is om twee keer per week een korte vlog te maken. Wel in het Engels. Heel heel erg spannend voor mij om nog meer los te laten en om mijzelf nog meer in vertrouwen te brengen. Met hulp van God. Moge duidelijk zijn in liefde en vertrouwen. Wellicht blijf ik ook artikelen schrijven. De vlogs gaan overigens voornamelijk over mijn avontuur. Veel beelden van de natuur en alles wat ik mee ga maken. Daarnaast zal er ruimte zijn om iets anders te vertellen. Ik zie het als een missie. Dingen die ik het liefst doe is mijn praktijk en motorrijden in de natuur. 

 

Nu ben ik mij nog aan het voorbereiden. Heel veel werk en heel veel kosten in alle spullen, motor, koffers, offroad lessen en alle papieren die ik nodig heb. De grenzen zullen open gaan en dan is er geen belemmering meer voor mij. Mijn werk als geestelijk genezer hoort bij mij en zal ik blijven doen. Onderweg in ontmoetingen maar wellicht ook via zoom of i.d. Ook dat hoort bij de voorbereiding. 

 

Hoe kom ik tot dit alles? Doordat mijn perceptie over God is verandert. Door die verandering komt er meer en meer eenheid in liefde. Ik ben er nog lang niet. En waar ben je dan? Misschien herken je iets over wat ik over mijzelf en mijn perceptie over God vertel? Mijn waarheid hoeft niet jou waarheid te zijn en dat is alleen maar mooi. Gods liefde en waarheid zijn wél één. Meer mensen zullen dit kunnen bevatten. Het aantal zal sterk gaan groeien. 

 

Liefde is met ons allen. En God is liefde. Liefde is niet God.  

 

Wil je reageren, dan kan dat meteen hieronder. 

 

 

Reactie schrijven

Commentaren: 3
  • #1

    Ria (zondag, 07 maart 2021 20:02)

    Ga met God Klaas. De Ware Weg.....is niet weg.

  • #2

    Henk ter Grote (maandag, 08 maart 2021 08:05)

    Klaas, ik kan je vertellen dat het mij heel herkenbaar en helder overkomt. Vind er veel gelijkenis in terug. De weg die achter mij ligt was niet geplaveid, maar heeft ook veel inzicht gebracht. De weg die voor me ligt ontwikkeld zich vanuit de kern van mijn hart, kleiner dan een rijstkorrel, maar alles omvattend inclusief de liefde, voor me zelf en alles wat er is. Het hart klopt met als in en uitademen. Een eenheid van lichaam,ziel en geest. Klaas bedankt voor het delen, Henk.

  • #3

    Anne (dinsdag, 09 maart 2021 15:38)

    Klaas je schrijven blijft telkens weer indrukwekkend!
    Wat ik in de nacht van 6 op 7 maart heb geschreven sluit wat mij betreft hierbij aan:

    Moed

    Het vergt moed om met de scherven van het leven
    een speelse keer-muur te creëren vol nieuw leven,
    om door de zoete geur van het
    nieuwe leven
    je te laten
    omhelzen